Het koraal rif bestaat natuurlijk niet alleen uit vissen. Het koraal zelf is eigenlijk het belangrijkste. Koraal is een samenwerking tussen duizenden koraaldiertjes oftewel koraalpoliepen en miljoenen kalkwiertjes die tezamen een koraalkolonie vormen. De koraaldiertjes zijn maximaal een paar centimeter groot en geven aan de kalkwiertjes het veilige onderkomen waarin zij kunnen overleven. Als tegenprestatie leveren de kalkwiertjes zuurstof en halen ze kalk uit het zeewater dat nodig is voor het huisje van de koraaldiertjes. VOORTPLANTING:
Koralen planten zich zowel geslachtelijk als ongeslachtelijk voort.  
Het is belangrijkom tijdens het duiken of snorkelen het koraal niet aan te raken, want daardoor beschadig je de slijmlaag van de diertjes en bestaat er een kans dat het koraal sterft. 

VOEDSEL:
Bijna alle koralen, sponzen en wormen leven van plankton. 

De echte rifbouwende koralen zijn de steenkoralen. Het kalkskelet is de basis voor andere koralen om op verder te groeien.

Kolonies kunnen een omvang bereiken van 1 tot 2 meter.

Hersenkoraal is een informele verzamelnaam voor een groep van bolvormige kolonievormende steenkoralen. 
De typische structuur van hersenkoralen heeft te maken met de groei van de koraalkolonies. Bij de meeste steenkoralen delen de koraalpoliepen zich in afzonderlijke poliepjes, die door kalkwanden van elkaar zijn gescheiden.

Deze koralen komen alleen voor in ondiep water en hebben de neiging om in beschutte gebieden te leven.

Kolonies kunnen een omvang bereiken van 4 m (12 feet)breed en 2 m(6 feet) hoog.

Dit steenkoraal vormt stevige boomvormige kolonies met horizontaal afgeplatte takken (als het gewei van een eland) die zich uitstrekken naar het zonlicht. Het is veel robuuster dan het verwante hertshoornkoraal (Acropora cervicornis) en groeit dan ook minder snel maar is ook minder kwetsbaar. Dit koraal vormt op ondiepere delen van het koraalrif soms een aaneengesloten 'bosje'.

Kolonies kunnen een omvang bereiken van 4 m (12 feet)

Deze koralen zijn berucht om hun neteldraden die vaak branderige ontstekingen op de huid veroorzaken. Brandkoralen hebben een helder groengeel en bruin skelet. Zij groeien in kleine bossen op rotsen en koralen. Sommige soorten kunnen zich over vele meters uitstrekken. Hun netelcellen zijn erg sterk en veroorzaken bij contact met de huid eenzelfde reactie als een brandnetel of een kwal.

Ze behoren tot een groep koralen die bekend staat als steenkoralen met grote poliepen. Dit niet-rifbouwende koraal strekt zich 's nachts uit met prachtige doorschijnende tentakels.
Dit koraal vindt je op  schaduwrijke verticale oppervlakken en grotten tot enorme diepten.

Zachte koralen zijn heel prominent aanwezig op het rif en zijn voor een groot deel verantwoordelijk voor het feit dat koraalriffen het aanzien hebben van fleurige bloementuinen. Sommigen lijken, als ze zich volledig hebben ontvouwd, op suikerspinnen vanwege al hun verschillende roze-roodachtige kleuren. Deze kleuren worden opgewekt door de in hun lichaamsweefsel aanwezige ééncellige algen.

Het verschil tussen hard en zachtkoraal is, zoals hun naam al suggereert, dat zachte koralen niet zijn uitgerust met een kalkhoudend skelet. Daarvoor in de plaats hebben zij een stam met een vlezige structuur die verstevigd is door kleine kalkdeeltjes. 

Omdat zeewaaiers meebewegen met het ritme van de golfslag zijn ze een rustgevende aanwezigheid terwijl je aan het duiken of snorkelen bent in de buurt van een koraalrif. Hoewel de zeewaaier op een plant lijkt, is het een dier. Er zijn verschillende soorten zeewaaiers. De meeste worden zo`n 25 cm hoog, maar sommige soorten kunnen wel 3 meter hoog worden. De stengels en takken zijn bedekt met uitstulpingen waaruit de poliepen steken. Ze hebben prachtige kleuren die kunnen variëren van groen, rood, paars via roze tot wit. Hoewel ze op planten lijken zijn het dieren. Hoornkoralen, waaronder waaierkoraal of Gorgonen, behoren samen met de zachte koralen tot de achtstralige bloemdieren (Octocorallia) De hoornkoralen hebben een inwendig skelet, dat bestaat uit de hoornachtige stof (gorgonine). Vanwege dat inwendige skelet zitten de levende poliepen, met hun met netelcellen uitgeruste tentakels, alleen op de buitenste kleine zijtakjes van de waaier. Dat is dan ook de reden van zijn hele open, vaak fragiele, structuur. Zeewaaiers gebruiken hun poliepen om kleine voedseldeeltjes, zoals fytoplankton en bacteriën, op te vangen. De voortplanting is geslachtelijk. De eitjes van de vrouwelijke poliepen worden in het inwendige van de poliep bevrucht door zaadcellen die via de mondopening zijn binnengekomen. Deze zaadcellen zijn door de mannelijke poliepen in het water losgelaten. Als zich uit eitjes kleine harige larven hebben ontwikkeld, zullen deze weer via de mondopening naar buiten zwemmen en zich ergens proberen te vestigen.